Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Mijn rug is te bol, het clubblad te gesloten en het raakpunt vaak nog te ver vóór de bal. Ziedaar een waslijst aan verbeterpunten voor mijn golfswing en -houding; feilloos in kaart gebracht door TrackMan. Wat een verademing, deze golfsimulator. Je wordt keihard met je neus op de feiten gedrukt via uitgebreide data en visuele snufjes. Klip en klaar, daar houd ik van.
Toch trekken we na deze verhelderende indoorsessie, waar mijn speelmaatje eerder al over schreef, andermaal de bittere kou in. Maaike bevriest liever dan dat ze nóg een training in de spotlights moet staan. Of zoals ze zelf schrijft in haar appje: ‘Binnen is voor watjes!’ En dus gaan we weer de drivingrange op, ook tussen de lessen door.
Ditmaal is de Breuninkhof in Bussloo ons oefenterrein. Maaike wordt opgehouden door haar buurvrouw en dat geeft mij de gelegenheid eens galant te zijn. Ik vul vier emmertjes met oefenballen en zet ze alvast klaar. Als mijn collega eindelijk ook arriveert, lijkt ze verbaasd door het desolate decor: een uitgestrekte leegte, bedekt met een laagje winterdauw.
Wanneer ik switch naar de ijzer-6, raak ik ineens geen pepernoot meer. Wat is dat toch?
We zijn helemaal alleen en kunnen dus ongestoord aan ons spel schaven. De kracht van de herhaling, daar draait het toch om, ook bij golf? Nauwgezet volg ik mijn vaste routine. Ik start met de sand wedge en wanneer ik drie ballen achter elkaar goed heb geslagen, ga ik een club omhoog.
Met de ijzer-7 raak ik ze het lekkerst deze vrijdag. Na een werkelijk sublieme slag - de bal verdwijnt ver in de eindeloze mist - krijg ik kippenvel over mijn hele lijf. En nee, dat komt niet door de vrieskou. Een shot adrenaline nadat je de bal perfect raakt: dit is volmaakt geluk, besef ik. Hier doe je het allemaal voor!
Ik deel mijn vreugde met Maaike, maar daarna is het pardoes gedaan met de pret. Wanneer ik switch naar de ijzer-6, raak ik ineens geen pepernoot meer. Wat is dat toch? Na een aaneenschakeling van afzwaaiers opper ik gefrustreerd om de drivingrange in te ruilen voor de oefengreen. Maaike - die de kracht van de herhaling overigens heel anders vertaalt: meppen met de driver en meppen met de driver - kijkt beteuterd. Alsof ik haar Ferrari afpak en haar in een boodschappenkarretje wil proppen.
Toch gaat 'Meppende Maaike' overstag. Met frisse tegenzin pakt ze de smetteloze putter uit haar tas. Die is nog amper gebruikt, zoveel is wel duidelijk. We besluiten er een wedstrijdje van te maken, en werken via het principe van matchplay de 9 miniholes af op de oefengreen.
Ik heb nog niet zo lang geleden de switch gemaakt van rechts- naar linkshandig golfen en dat wreekt zich weer eens tijdens het putten. Ik blijf een ambivalente golfer en loop zelfs rotondes om de vlag, uit vertwijfeling over hoe ik moet aanleggen. Maaike filmt het tafereel en lacht wanneer ik een niet te missen putt tóch mis. Daar gaat m’n zorgvuldig opgebouwde voorsprong…
Ook Maaike wisselt een paar briljante putts af met een flinke misser hier en daar, en onze eerste ‘serieuze’ strijd eindigt zodoende in een gelijkspel. Als we na een welgemeende high five aanstalten maken om onze clubs op te bergen, doemt er een vriendelijke man op uit de mist. “Wat is jullie starttijd?”, vraagt hij. Ik moet lachen en antwoord schaapachtig: “Ehh, die hebben we nog niet...”
Toch maakt het ons trots, aan het eind van deze enerverende oefensessie. “We worden voor vol aangezien, Maaike”, zeg ik met een knipoog. “Daar moet op gedronken worden!”, concluderen we in koor. Op naar weer een chocomel-rum in het clubhuis. Een traditie is geboren. Deze keer zelfs met echte strohrum.
Het wordt steeds mooier.
