Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Op school was ik nooit zo streberig met huiswerk. Integendeel. Maar als ik ergens lol in heb, dan draai ik 180 graden en vertoon ik mogelijk zelfs maniakale trekjes. Ik vrees dat dit inmiddels ook geldt voor mijn pogingen de juiste golfswing onder de knie te krijgen.
Instructiefilmpjes op YouTube en Instagram, ik verslind ze. Jaloers kijk ik naar de geoliede swing van geoefende golfers, terwijl mijn manke mechanica smeekt om wat WD-40.
“Wel thuis oefenen hè”, zegt mijn golfpro steevast na elke les. Ik doop hem bij dezen om tot ‘Meester Marc’, omdat hij mijn collega Maaike en mij gretig onderwijst. Meester Marc stelt veel vragen, waarbij ik áltijd het verkeerde antwoord lijk te geven. Al spreekt hij niet graag van 'goed' of 'fout'. Hoe dan ook; de gewaardeerde golfpro hoeft zich over mij niet druk te maken. Plichtsgetrouw voer ik mijn huiswerk uit. En meer.
Zo sta ik met -1 braaf lucht te chippen op het halfbevroren veldje achter mijn huis. Daarbij kijk ik zo nu en dan wel over mijn schouder, om er zeker van te zijn dat ik niet in een gênante situatie beland (‘buurman, wat doet u nu?’). Dat lukt aardig. Totdat ik een paar dagen later oefenswings maak in de keuken en een voorbijfietsende buurman recht in de ogen aankijk. Vanuit de eindhouding. Met een pollepel in mijn nek.
Daar sta je dan, met je goede gedrag. De buurman amuseert zich overduidelijk met mijn eigenaardige kookkunsten en zwaait triomfantelijk. Ik zwaai krampachtig terug, met pollepel en al. "Dag buurman", mompel ik. Dat ik de steelstofzuiger zo nu en dan ook hanteer als denkbeeldige pitching wedge, weet hij gelukkig niet. Is dit maniakaal gedrag of ben ik juist lekker bezig? Ik vraag het me af.
Bij de Twentsche vallen we met onze neus in de boter (en rum)
Afijn, terug naar de gebaande paden. Want ook op de daarvoor bestemde drivingrange oefenen we wat af. Maaike en ik houden van afwisseling en strijken het liefst elke keer ergens anders neer. Zo verkennen we meteen de wijde golfregio. Bij de Twentsche vallen we met onze neus in de boter (en rum, maar daarover later meer): gratis ballen en stralend weer!
We lopen naar het overdekte gedeelte, maar worden ontmoedigd door een bordje met de tekst ‘Geen doorgang’. “Zou het gesloten zijn?”, vragen we ons hardop af. Natuurlijk niet; het is alleen niet zo veilig om vanuit de dode hoek het slagveld te betreden... De naïeve beginners vogelen het gelukkig tijdig uit en vinden aan de achterzijde de toegangsdeur naar de drivingrange.
Aldaar confisqueren we een afgeschermd gedeelte, zodat niemand ons gestuntel hoeft te zien. Maar we worden al snel aan de kant geschoven door een ander duo. Een chique tante op leeftijd (met Beatrixkapsel en luxe kledij) aan de zijde van haar privé-pro. “Het golfcliché wordt hier verder heus niet bevestigd...”, fluister ik naar Maaike.
We laten ons niet kennen. Plek zat bovendien. Geïnstalleerd en wel beginnen we aan onze oefensessie. Ik werk vaak van laag naar hoog, oftewel van sand wedge naar driver. Maar als ik mijn bescheiden club tevoorschijn tover, zie ik vanuit mijn ooghoek dat mijn speelmaatje alweer met de driver in de weer is. Meppende Maaike doet het niet voor minder...
Ach, iedere gek z’n gebrek, concludeer ik - indachtig de pollepel. Bij mij gaan dingen sowieso nooit normaal, waarom dan wel bij golf?
Het drankje na afloop in het clubhuis sluit daar naadloos bij aan. Als we een eenvoudige warme chocolademelk willen bestellen, vraagt de barman: “Wilt u die met rum?” Pardon? Specialiteit van het huis, zo laat hij doorschemeren. We kijken elkaar aarzelend aan, maar gaan glunderend akkoord. “Met rum!”
Mooie sport. Nu al.
