Column: Het lichaam van Luiten

Eind augustus valt bij alle 375.000 NGF-geregistreerde golfers de nieuwe editie van GOLF.NL op de mat. In dat blad komt een groot dubbelinterview met Joost Luiten en Robin Haase. De beste golfer en de beste tennisser van ons land kwamen elkaar een jaar of vijf geleden tegen op het vliegveld van Wenen toen ze bij een bagageband op hun tassen stonden te wachten. Sindsdien hebben ze met enige regelmaat contact en volgen ze elkaars verrichtingen.  Ik interviewde Luiten en Haase vier maanden terug al op Golfcenter Seve. De mannen hebben drukke speelschema’s die zelden synchroon lopen dus toen de mogelijkheid zich voordeed ze bijeen te brengen liet ik die kans niet lopen. Een interview later nog een beetje actualiseren kan tenslotte altijd. Dat is nodig nu Luiten voor de tweede keer dit jaar met een polsblessure aan de kant staat en onzeker is wanneer hij weer kan spelen. 

Lichaam

Op Golfcenter Seve gaf Luiten Haase na het interview nog even een kort golflesje op de range. Haase golft slechts twee, drie keer per jaar, ‘maar ik ben nu wel van plan nieuwe clubs te bestellen.’ Luiten sloeg op Seve alleen een paar bewonderenswaardig mooie ballen met zijn rechterarm (spelend zonder de linkerarm te gebruiken schat ik Joost in op handicap 18 al zal hij dat zelf ongetwijfeld nog te hoog vinden…). ‘Mijn linkerpols voelt niet zo goed, ik wil even geen risico nemen’, zei Luiten over dat slaan met alleen de rechterarm. Een paar dagen later trok hij zich terug voor het World Golf Championship Matchplay. Tijdens het dubbelinterview – alleen al de moeite van het lezen waard vanwege de anekdotes van Haase over zijn trainingssessies met Roger Federer - vroeg ik de nu 31-jarige Haase hoe lang hij nog denkt door te gaan met toptennis. ‘Nog zeker vier of vijf jaar, als mijn lichaam dat toelaat tenminste.’ ‘Ik ben al blij als ik het einde van dit jaar haal!’, reageerde Luiten. Joost lachte er bij, hij bedoelde het niet serieus, maar de 32-jarige golfer maakte vervolgens wel heel duidelijk hoezeer hij worstelt met zijn lichaam. Niet het vele reizen en een week of 35 per jaar weg zijn van huis vindt Luiten het moeilijkste van het profbestaan, het voortdurende gevecht tegen allerlei pijntjes en blessures valt hem vele malen zwaarder.

Grens

Om de absolute top te halen in tennis en golf moet alles kloppen. Technisch, mentaal, maar zeker ook fysiek. Haase zegt dat hij ‘niet het perfecte lichaam heeft voor topsport’. Hij heeft al jaren een slechte knie en een pols en de heupen vragen ook iedere dag om aandacht. De gewenste paar kilo’s extra spiermassa aanmaken en vasthouden gaat Haase ook uiterst moeizaam af, maar de beste tennisser van ons land is wel blij met zijn lengte van 1.90 meter. Luiten heeft serieus brede en gespierde bovenbenen en dito billen, een volwassen mannetjesgorilla zou zich er niet voor schamen. Dat stevige onderstel komt goed van pas in de golfswing. Maar het ideale lichaam voor golf heeft Luiten naar eigen zeggen absoluut niet. Hij was liever een paar centimeter langer geweest, niet 1.76 meter maar meer richting de 1.85 meter. ‘Als je wat langer bent kun je veel makkelijker snelheid genereren, ten opzichte van de longhitters geef ik eigenlijk net te veel meters toe.’ Dat gebrek aan (centi)meters is een nadeel, maar de fysieke ongemakken waarmee hij kampt vindt Luiten veel vervelender. Al jaren heeft hij last van een chronische slijmbeursontsteking in zijn rechterschouder. Andere pijntjes en kwaaltjes liggen altijd op de loer. ‘Ik kan minder trainingsuren maken dan ik zou willen, moet heel erg op mijn arbeid-rust verhouding letten en continu oppassen dat ik niet de grens overga van wat mijn lichaam aankan. Iedere dag ben ik op die manier met mijn fysiek bezig, dat vind ik mentaal ontzettend zwaar.’

Wanhoop

Nu is er dus opnieuw een blessure op de meest kwetsbare plek in het niet ideale golflichaam van Luiten, zijn linkerpols. Tien jaar geleden dreigde die pols een einde te maken aan een carrière die nog maar nauwelijks was begonnen. Luiten stond in 2008 vier maanden aan de kant met een polsblessure en maakte daarna zijn rentree in het KLM Open. Na vier toernooien doken de pijnscheuten al weer op en was Luiten terug bij af. Diverse geconsulteerde artsen kwamen niet verder dan het advies rust te houden. De pijn bleef, de twijfel of dit ooit nog goed zou komen steeg. Luiten was de wanhoop redelijk nabij toen hij in aanraking kwam met Richard Koch, een plastisch chirurg gespecialiseerd in polsen. Koch durfde een operatie aan en na ruim een half jaar revalideren maakte Luiten, andermaal in het KLM Open, zijn rentree. 

Scenario

Negen jaar en zes overwinningen op de European Tour verder, staat Luiten weer met een polsblessure aan de kant. Hij heeft zoals hem werd opgedragen de afgelopen weken keurig rust gehouden, de pols zo veel mogelijk ontzien. Geholpen heeft het nauwelijks want de pijn is er nog steeds. Aanstaande dinsdag gaat Luiten, tien jaar na die succesvolle operatie in 2008, voor het eerst terug naar chirurg Richard Koch, dit keer voor een second opinion. Wat gaat de polsspecialist aantreffen? Gaat rust de pols toch helen en keert Luiten over een paar weken terug op de Tour? Of wacht er een veel slechter scenario, is een nieuwe operatie noodzakelijk en is het seizoen, dat in februari met die overwinning in Oman zo glansrijk begon, voorbij? In de pers praten over blessures doet Luiten niet graag want ‘dat zorgt alleen maar voor onrust en mensen denken snel dat je excuses zoekt’. De slepende polsblessure kan hij onmogelijk verzwijgen. 

Positief

Afgelopen dinsdag had ik Luiten aan de telefoon. Ik deed mijn best positief te klinken, maar mijn zorgen over de pols en de eventuele gevolgen voor de langere termijn kon ik toch niet helemaal voor me houden. Bij Luiten knaagt de onzekerheid over die pols natuurlijk nog veel meer, toch sloot hij het telefoongesprek zo af: ‘Het komt allemaal goed Gerard.’Dat heeft Luiten de afgelopen jaren vaker tegen me gezegd. Als zijn swing hem een tijdje in de steek laat, als het maar niet wil lukken op de greens of als hij worstelt met een blessure en ik verval tot somberman is dat wat Luiten altijd tegen me zegt: ‘Het komt allemaal goed Gerard.’ Als Joost in tijden van tegenspoed zó positief blijft, dan zijn wij golfvolgers verplicht ook optimistisch te zijn. Daarom zeg ik het nu vast even: in september wint Joost Luiten, niet gezegend met een voor topgolf ideaal lichaam, voor de derde keer het KLM Open.