Spannend tot laatste putt in stromende regen

Bij aankomst op de Goyer Golf & Country Club om 8.00 uur lijkt het wel zomer. De zon schijnt al volop, de perfecte ochtend om competitie te spelen tegen De Pan. Het goede weer sterkt ons blijkbaar, want al snel staan we up in de eerste twee foursomes. Chris en ik zijn na 12 holes zelfs 6 up. Dat heet in jargon dormie (van dormir, slapen in het Frans) omdat je nog maar één hole gelijk hoeft te spelen om de partij te winnen.

Niet voorbij de rode tee

Vol vertrouwen sta ik op de tee van hole 13, een lange par 5 met wind in de rug. De driver is mijn favoriete club, dus ik ben van plan om iets harder te swingen dan normaal. Bij het raken van de bal weet ik genoeg. Dit was geen goed idee. Mijn bal rolt over de grond en komt niet voorbij de rode tee… Dat is heel lang geleden. Gelukkig wordt het ons niet fataal. Na het verlies van de hole winnen we de partij op 14. Maar toch geeft deze drive geen lekker gevoel voor de singles. Marcel en Corné winnen ook en pakken hun eerste punten van het seizoen. Lachende gezichten alom. Helaas delven Jeroen en Rob het onderspit en staat het 4-2 bij de lunch.

In de middag beginnen we op hole 10. Een verrassing voor iedereen omdat we normaal gesproken op dezelfde tee starten als in de ochtend. Het heeft wel het voordeel dat we iedere hole allemaal minimaal één keer spelen. Ik pak meteen mijn driver om het goede gevoel te hervinden en de bal eindigt op het midden van de fairway. Het vertrouwen is meteen terug. Mede daardoor win ik met 4&3. Vanaf dat moment begint het aanmoedigen van teamgenoten.

Als er nog twee partijen bezig zijn staan we met 8-6 voor. Op dat moment is er een wolkbreuk van jewelste in Eemnes. Het komt met bakken uit de lucht en binnen no time blijft er water staan op de greens. Een strokeplaywedstrijd zou waarschijnlijk tijdelijk stilgelegd worden, maar daar is nu geen sprake van. Daarom staan Robert en zijn tegenstander in de stromende regen op de green van de laatste hole. De stand is op dat moment all square, net zoals bij de laatste partij in de baan.

Give-give?

De birdieputt van Robert rolt net langs de hole en eindigt op zeventig centimeter. Hij markeert zijn bal en ziet zijn tegenstander vervolgens ook missen. Zijn bal gaat echter ruim een meter voorbij de cup. Ik denk even dat we deze partij misschien nog wel kunnen winnen. Er ontstaat een kort gesprek waarvan de strekking meteen duidelijk is: Robert krijgt het verzoek om give-give te doen. Na een korte aarzeling accepteert hij het. Het negende punt is binnen.

Onze laatste troef is Jeroen. Na twee slagen op de par 4 negende liggen zijn tegenstander en hij bijna naast elkaar op de green op ongeveer vijftien meter van de hole. Normaal gesproken maakt een van de twee zeker een tweeputt van deze afstand. De harde regen en de druk zorgen ervoor dat niks meer normaal is. De plassen op de green mogen ontweken worden maar beide spelers putten gewoon alsof er niks aan de hand. Het resulteert in twee drieputts en daar zijn wij heel blij mee: 10-8! We hebben de laatste strohalm gegrepen.

Na het diner loop ik naar mijn foursometegenstanders toe. Ze krijgen een drankje, want dat hoort zo als je niet voorbij de rode tee komt.