'Mijn eerste golfwedstrijd'

Voordat ik zelf begon met golf had ik een vrij clichématig beeld van de gemiddelde golfer: een bobo die in geruite broek met zijn vrindjes een rondje liep op de baan, ondertussen miljoenendeals besprekend. Precies het soort sociale kringen waar ik als zzp’er in de cultuursector nooit bij zou horen. Toen ik een tijdje geleden mijn eerste uitnodiging voor een corporate golftoernooi kreeg gingen er allerlei verschillende emoties door me heen. Allereerst: wauw! Ben ik nu opeens zo iemand die lekker staat te netwerken op de baan? Wanneer heeft mijn leven precies deze afslag genomen? Is dit heel cool of juist totaal cringe?

We gaan de volle 18 holes lopen. Ook dat heb ik nog nooit gedaan. Is dat niet verder dan de Vierdaagse?

Maar ook: zenuwen. Shit, ik heb pas één keer op een grote baan gespeeld, en dat ging redelijk dramatisch, want echt afstanden overbruggen met mijn afslag gaat nog niet altijd even goed. Dus soms moest ik de afstand naar de green overbruggen met zes losse slagen, niet omdat ik steeds de bosjes in mep, maar gewoon omdat ik niet ver genoeg sla. Nogal vernederend, zullen we maar zeggen. En het toernooi waarvoor ik ben uitgenodigd is op Bernardus Golf, een baan met notoire lange holes. En we gaan de volle 18 holes lopen. Ook dat heb ik nog nooit gedaan. Is dat niet verder dan de Vierdaagse? Hoe ga ik ervoor zorgen dat mijn flight niet twee volle etmalen onderweg gaat zijn omdat ik als een slak ga?

Ik ben geen bobo

En er zijn nog wat bijkomstige zaken waar ik me druk om maak. Ten eerste: ik ben geen bobo. Ik doe weliswaar veel bestuurlijk werk in de muziekindustrie, maar ik ben ook maar gewoon een muzikant die gevraagd werd om in een bestuur te komen zitten bij gebrek aan vrouwen en bestuurders van jonger dan pensioengerechtigde leeftijd. Alhoewel ik inmiddels wekelijks in boardrooms tussen de boomers zit, voel ik me zelf nog altijd geen bobo - maar waarschijnlijk heeft elke bobo dat.

Tot slot stuurde de organisator van het hele toernooi me nog een appje dat als volgt luidde: “Aafke, kom alsjeblieft meedoen! Er zijn helemaal geen vrouwen! We need you!” Nou ben ik in mijn leven al vaak de enige vrouw in een ruimte vol mannen geweest, daar maak ik me niet zo druk om. Maar meestal ben ik in die ruimtes omdat ik iets goed kan, en ze me ergens voor nodig hebben. Maar op de golfbaan? Ik ging ervan uit dat deze mannen allemaal veel betere (of in ieder geval: ervarener) golfers dan ik waren, dus ik zou op meer dan één vlak uit de toon vallen.

Ik kon dus met gerust hart een klein kippen-eindje overbruggen met m’n afslag

Toch ging ik, want een kans om gratis op een prachtige baan te spelen met collega’s en catering, die laat ik niet aan me voorbij gaan. Enigszins nerveus reed ik naar Cromvoirt. Ik werd vrolijk onthaald door een groep uitbundige mannelijke collega’s uit de muziekindustrie, die me op mijn schouders sloegen en riepen dat ze blij waren dat er een vrouw meedeed. We kregen uitleg over de spelregels, en daar gingen we, de baan op. En ja: het waren lange holes, ontzettend lange holes. Maar dat maakte niet uit, want we speelden Texas Scramble. Had ik nog nooit van gehoord, maar het betekent dat je met je hele flight afslaat, en dan steeds verder speelt met de bal die het beste ligt. Ik kon dus met gerust hart een klein kippen-eindje overbruggen met m’n afslag: we speelden daarna gewoon met de bal van een van mijn collega’s die wél met z’n driver kon slaan (moet ik echt eens gaan oefenen…).

Beste putter

Nog een voordeel: ik bleek geheel tegen mijn eigen verwachtingen in de beste van ons groepje als het op putten aankwam. Tuurlijk, daar oefen ik op, maar omdat mijn afslag nog steeds zo abominabel is sta ik er zelden bij stil dat andere aspecten van mijn spel misschien wél vooruitgang kennen. Afijn, omdat we Texas scramble speelden kon ik op de green toch nog een mooie rol spelen in onze flight. Alleen die afstanden, niet te doen: ik had na vier holes al het idee dat een volledige avondvierdaagse had uitgelopen. We haalden de 18 holes dan ook niet binnen de gestelde tijd, maar dat lag gelukkig niet alleen aan mij: we waren allemaal volledig gesloopt tegen het einde. Maar dat deerde niet: het was oergezellig en ik heb ontzettend veel geleerd. Niet over netwerken, maar wel over golfregels. Voortaan mag je me altijd uitnodigen voor wedstrijdjes!