'Het allermooiste van een live golfwedstrijd? De stilte'

Naar sportwedstrijden gaan kijken vind ik al een prettig tijdverdrijf sinds ik als jonge tiener door mijn buurjongens werd meegevraagd naar een wedstrijd NEC-Ajax in het Goffertstadion, op fietsafstand van het dorp waar we opgroeiden. Zij hadden seizoenskaarten, maar hun neefje ging niet mee, dus was er plek voor mij. Ik was verbaasd hoe weinig je in zo’n stadion eigenlijk kunt zien van wat er op het veld gebeurt (logisch, als je gewend bent aan televisieverslagen), en ik verbaasde me ook over het enorme lawaai dat tienduizenden toeschouwers maken. Ik vond het meteen heerlijk om op te gaan in het luide gejoel en gezang, met mijn vuist in de lucht en mijn gezicht op onweer. Echt iets voor mij, met mijn licht ontvlambare en luidruchtige karakter.

Stiekem ging ik er een beetje vanuit dat ook bij een golfwedstrijd golvende mensenmassa’s en biergooiende supporters de boventoon zouden voeren

Toen ik een paar weken geleden werd uitgenodigd om naar een golftoernooi te komen kijken, was mijn eerste gedachte dan ook: gezellig! Ik had nog nooit een golfwedstrijd gezien, behalve dan een paar keer op Eurosport, maar dat telt natuurlijk niet. Stiekem ging ik er een beetje vanuit dat ook bij een golfwedstrijd golvende mensenmassa’s en biergooiende supporters de boventoon zouden voeren, dus ik trok oude gympies aan, maar wel een polo (het blijft een golfbaan natuurlijk), ik nam snacks en een fles water mee, en ik stapte in de auto richting Hilversum.

Deze vrouwen ga ik aanmoedigen!

Het Big Green Egg Open is een golfwedstrijd voor vrouwelijke professionals, en maakt deel uit van de Ladies European Tour. Ik was (en ben) nog geen geoefend golfkijker, dus ik besloot me even in te lezen, en ik ontdekte dat er tal van succesvolle vrouwelijke spelers aan het toernooi meededen. Stuk voor stuk vrouwen met een verhaal, met ambitie, en gedrevenheid om het te maken in een sport die nog altijd gedomineerd wordt door mannen. Terwijl ik over hen las, was ik meteen enthousiast. Deze vrouwen ga ik aanmoedigen! Ik had geen idee of sjaaltjes en spandoeken een ding zijn op de golfbaan, dus die liet ik nog maar even achterwege, maar ik nam mijn beste energie mee naar Hilversum.

Eenmaal op de baan viel me meteen op hoe kalm het was, in vergelijking met een voetbalwedstrijd. Geen tassencontrole bij binnenkomst, geen rijen voor smalle poortjes, geen dranghekken. Er waren veel mensen, dat wel, maar iedereen liep gemoedelijk door elkaar heen de baan op. Eenmaal binnen vroeg ik me af waar ik heen moest. Bij andere sportwedstrijden laat je je door de stroom mensen meevoeren het stadion in, waarna je de bordjes volgt richting je stoeltje. Maar hier: niks van dat alles. Ik keek om me heen en zag overal plukjes mensen, dus ik besloot om een random richting op te lopen en te kijken wat er te doen was.

Worstelend door struiken heen

Onderweg viel ik van de ene verbazing in de andere. Ik zag groepjes mensen met klapstoeltjes het bos in lopen. Wat gebeurde daar? Uit nieuwsgierigheid besloot ik ze te volgen. Na een paar minuten lopen klapte men de stoeltjes uit, en ging zitten. Wat bleek? De bosrand bood perfect zicht op een hole. Nu pas bedacht ik me dat golfbanen geen tribunes hebben, sterker nog: bij het ontwerp is er überhaupt geen rekening gehouden met het idee dat er toeschouwers zouden willen komen, dus een significant onderdeel van het kijken naar golf is het zoeken van een plek met uitzicht op een interessant gedeelte van een hole. En eigenlijk is dat ontzettend leuk. Ik mengde me moeiteloos in groepjes mensen waarvan ik het vermoeden had dat ze wisten waar ze naartoe gingen, en worstelde me door struiken heen om een prachtige afslag te zien. Wat een avontuur in vergelijking met de overgereguleerde stadionwedstrijden!

Het eerste uur zag ik prachtige afslagen, fenomenale puts, maar ik had geen idee voor wie ik applaudisseerde

Een probleem waar ik wel meteen tegenaan liep was dat ik geen idee had waar ik naar aan het kijken was. Dat wil zeggen: op de baan zijn tientallen speelsters tegelijk aan de gang, en er is niet zoiets als een stadionspeaker om het geheel van een informatieve voice-over te voorzien. Het eerste uur zag ik prachtige afslagen, fenomenale puts, maar ik had geen idee voor wie ik applaudisseerde. Dat mocht de pret niet drukken: ik kwam niet voor een specifieke speelster. Pas halverwege de dag ontdekte ik dat er online speciale commentaarkanalen te beluisteren waren, waar verschillende commentatoren bij verschillende holes vertellen hoe en wat. Overal is aan gedacht.

Stilte

Maar het allermooiste van een live golfwedstrijd? De stilte. Zodra een speler aanstalten maakt om te slaan, gaan er bordjes met “silence please” de lucht in, en kun je een speld horen vallen. Zelfs de commentatoren houden hun adem in. Pas wanneer je het droge “tik” van de club tegen het balletje hebt gehoord, mag er gereageerd worden, en klinkt er applaus of gemompel - al naar gelang de kwaliteit van de geleverde slag. Tot mijn eigen verbazing vind ik die respectvolle collectieve stilte misschien wel net zo mooi als een spreekkoor in een stadion. Kortom: mocht je de kans hebben, ga zeker eens naar een golfwedstrijd! Het is met geen enkele andere sportwedstrijd te vergelijken, en hoe dan ook een avontuur.