De liefde voor golf vereeuwigd op het graf

In zijn jonge jaren doorliep Bob Postmus de Kunstacademie. Later kon hij zijn creativiteit kwijt in zijn eigen marketingbedrijf. Golfen met werkrelaties behoorde ook tot Bobs werkzaamheden.
Bob was de jongste in een gezin van vijf kinderen. Hij had twee broers en twee zussen, die hij bijna allemaal enthousiast maakte voor golf. De broers Fred en Stan golfen nog steeds.
Bob zelf was meer dan dertig jaar lid van golfclub Kralingen in Rotterdam. Voor de golfclub ontwierp hij zo nu en dan posters voor toernooien. Hij maakte ook kunstwerken waarin zijn passie voor golf was terug te zien.

Mooiste swing

Op de golfbaan was Bob in zijn element. Hij kon het volgens zijn broers ook best aardig. Bob speelde in zijn hoogtijdagen vanaf handicap 14. In die dagen was hij wel een beetje verslaafd aan het spelletje. Bob werkte altijd fanatiek aan zijn techniek en had ook met afstand de mooiste swing van de drie broers. Hij was als golfer veeleisend voor zichzelf. Wanneer Bob het gevoel had te weinig te hebben geoefend, ging hij liever niet een qualifying rondje spelen.
Hij was niet heel anders dan veel golfers, voor wie de sport soms ook frustrerend kan zijn. Maar Bob praatte veel langer over de momenten waarop het wel goed ging of een eagle had gemaakt, dan over een belabberde ronde.

Passie

Toen Bob ziek werd en te horen kreeg dat hij niet beter zou worden, zette hij zijn creatieve geest nog één keer aan het werk. Hij vertelde zijn zoon Dennis dat hij graag een mini-green als grafmonument wilde om zijn passie voor golf in een soort nalatenschap te borgen.
Op de golfbaan had hij ooit weleens een grap van die strekking gemaakt bij een mooie green, herinnert Fred zich nog. Dat hij daar later wel onder zou willen liggen, met een pijpje onder de hole zodat hij alle ballen in de kist kon opvangen.
Humor, dat hoorde bij zijn leven.

Grafmonument

De laatste wens van Bob had wel wat voeten in de aarde, ondervond Dennis toen hij de haalbaarheid ervan ging onderzoeken. Het was allesbehalve simpel, want er gelden nu eenmaal regels voor een grafmonument. Er moest een erkende steenhouwer aan te pas komen die de ontwerpschetsen van Bob in een kunstwerk omzette. Maar het lukte.
Bob had bij leven graag nog zelf op die green willen spelen, maar was daar te ziek voor.

Wilskracht

En dag voor zijn overlijden werd de mini-green bij het graf geplaatst. Dennis kon de foto’s van het resultaat nog aan zijn vader laten zien. Het voelde alsof de ongeneeslijk zieke Bob daarop had gewacht om rustig heen te kunnen gaan, aldus Dennis. Bob Postmus stierf op 72-jarige leeftijd op de datum van zijn geboortedag. Typisch Bob, aldus broer Fred. Op wilskracht en karakter wilde hij het tot die dag volhouden.

Op de begrafenis speelden familieleden en vrienden op de mini-green met balletjes waarop de naam van Bob en zijn sterfdatum stonden gedrukt.
Het was de nadrukkelijke wens van Bob dat de uitvaart volgens dit scenario zou eindigen. Met een glimlach ook. Want Bob was een levensgenieter, die het leven omarmde. En ook de golfsport.

Deze in memoriam is met toestemming en medewerking van de familie Postmus tot stand gekomen. Met dank aan Mariska Kavelaar (Goetzee DELA Rotterdam).