Thuis op The International

Wijzig je instelling en accepteer marketing cookies om deze video te kunnen bekijken.

Ondernemend type

Bij het grote (golf)publiek is Mark Reynolds wellicht beter bekend door zijn trickshows, die hij door het hele land geeft en waarin hij zijn gevoel voor het golfballetje op alle mogelijke manieren laat zien. “En niet alleen in Nederland, hoor. Ik heb zelfs shows gegeven in Koeweit en Qatar. Het is leuk om te doen, maar ik heb het wat teruggeschroefd. Ik geef er nu nog zo’n twaalf per jaar en dat was in het verleden soms het dubbele of meer. Mensen vinden het wel mooi geloof ik, wat ik met een golfballetje kan. Het moet niet zo zijn dat je werk als golfpro eronder gaat lijden. En ik wil zelf ook veel ronden lopen om mijn spel op niveau te houden.” Als jongetje van een jaar of tien ontwikkelde Reynolds het balgevoel bij de golfclub van zijn vader. “Hij is nog steeds lid van de Rotherham Golf Club en heeft handicap 7. Mijn vader nam mij vaak mee naar een openbare club in de buurt, Crookhill Park. Hij oefende daar zijn korte spel en ik mocht met mijn vriendje Scott de putting green op. Dan werd de auto zo geparkeerd dat hij met de autolampen kon bijschijnen. Zoiets vergeet je nooit. En thuis speelde ik in de tuin met plastic balletjes. Tegen het keukenraam aantikken. Mijn moeder werd er gek van. Al snel mocht Mark, een talent in de dop, meedoen aan wedstrijden op de Rotherham GC en later in de regio. “En dan ga je steeds een stapje hogerop. Ik won wel eens een wedstrijd, maar had al snel door dat de weg naar de top heel lang was. Ik kon best aardig golfen. Het probleem was alleen dat er nog duizenden jongens in Engeland net zo goed of misschien wel beter waren. Dus heb ik goed nagedacht wat ik nu eigenlijk wilde met dat golf. En zo kwam ik op het idee die driejarige PGA-opleiding te gaan doen. Ik heb ook een opleiding in graphic design gedaan. De kant van het golf trok me toch het meeste.” 

Helemaal thuis

In Engeland was het hard werken, voor weinig. “Zeventig pond per week en dan werkte je zestig tot zeventig uur. Ik kwam in contact met een Schotse pro, die me overhaalde naar Nederland te gaan. Heel erg vond ik het niet, want de mentaliteit in Engeland begon me tegen te staan. Als je daar in een leaseauto van de golfclub reed, kreeg je allerlei opmerkingen naar je hoofd. Ik heb het idee dat mensen in Nederland je wel iets gunnen. Ik heb een paar mooie jaren gehad bij een kleine par-3-baan in Noordwijkerhout en heb het nu erg naar mijn zin op The International. Ondertussen leerde ik mijn vrouw Mariska kennen, heb een dochter, en voel me helemaal thuis.” Reynolds is een ondernemend type. Naast het lesgeven en de trickshows is hij importeur van hippe Druh golfriemen. “En ik organiseer samen met mijn goede vriend Simon Dyson (drievoudig winnaar KLM Open, red) golfreizen op maat, een keer of drie, vier per jaar. Leuk om te doen en het is ook nog redelijk ontspannend.”

Mooi doel

Dat Nederland slechts één speler op de Europese Tour heeft, verbaast Reynolds. “Er is zeker veel talent. Die laatste stap naar de top is erg lastig, ik weet het uit ervaring. In 2005 speelde ik een wedstrijd tegen Joost Luiten in het Nationaal Open. Ik kreeg ervan langs en dacht: als hij niet op de Tour komt, dan stop ik helemaal met dat golf. Die wilskracht, die verbetenheid, dat killersinstinct. Ik was er echt van onder de indruk. Dat mis ik bijvoorbeeld bij Daan Huizing. Een heel goede speler, maar ja, daar zijn er duizenden van. En slechts enkelen halen de top.” De focus van Reynolds is nu volledig op het KLM Open. “Ik heb een schema gemaakt in de voorbereiding. Naast de yogalessen heb ik me verdiept in ademhalingstechnieken en oefen ik het putten veel thuis, ik maak er zeker zo’n driehonderd per week. En voor mijn swing ga ik langs bij Tom O’Mahoney. Om alles aan te scherpen.” Reynolds heeft ook zo’n vijf topspelers die het KLM Open aandoen, gemaild met de vraag of ze in de week voor het toernooi met hem een oefenronde willen lopen. “Daar zijn ze vaak wel gevoelig voor, een rondje lopen met de homepro. Ik hoop dat ze reageren, ik kan van hen wat leren.” Voorzichtig durft Reynolds in de toekomst te kijken. “Ik bereik een leeftijd waarop het steeds moeilijker wordt om je te meten met die jonge gasten. Wedstrijden spelen blijft het leukste. Dus wil ik proberen om op de Senior Tour te komen. Daar wil ik echt aan gaan werken, al duurt het nog even. Maar het is een mooi doel, toch?”

Beslissende holes

Mark Reynolds kent alle gevaren en valkuilen van The International. Hij verwacht dat de topspelers de baan niet helemaal gaan afbreken, mede door de moeilijke greens en de verraderlijk hoge rough rond de fairways. Hij neemt ons mee langs enkele mogelijk beslissende holes.

Hole 1, par 4: “Voor de leden een par 5, voor de profs een par 4. Ze proberen de bunkers en rough te vermijden door de hole af te snijden. Maar de green is moeilijk aan te spelen. Ik ben echt benieuwd.”

Hole 3, par 5: “Veel spelers willen in twee slagen naar de green. De boom en de vijver voor de green maken dat echter lastig. Moeilijke keuze voor een hoop spelers, verwacht ik.”

Hole 5, par 4: “Hier moet je erg zuiver zijn, want de fairway is smal.”

Hole 9, par 4: “Ongetwijfeld de moeilijkste hole. Rond de green ligt een aantal lastige bunkers. Op links een met een waterhindernis erachter en diepe rough.”

Hole 10, par 4: “Je moet echt met een stop of spin op de green terechtkomen, anders rol je er vanzelf weer vanaf.”

Hole 13, par 3: “De hole voor Beat the Pro. Erg leuk voor het publiek. Hij is wat lastiger geworden door het verleggen van de teebox. De pinpositie bepaalt de moeilijkheidsgraad, want de green heeft twee plateaus.”

Hole 18, par 5: “Mooie slothole, met een mooi uitzicht over de Zuidas en Schiphol op de backtee. Als je er met twee slagen voor gaat, dan komt het water voor de green misschien in het spel. Leuke hole om mee te eindigen. Voor de spelers én het publiek.”