De gastcolumn van Marianne Timmer
De eerste keer dat ik op een golfbaan stond, dacht ik eigenlijk: laat Henk, mijn man, die bal maar slaan, dan ga ik ‘m wel halen.
Ik had nooit verwacht dat ik golf leuk zou vinden. Ik kom uit het schaatsen, een harde sport met een hoge intensiteit van bewegen en inspanning. Met schaatsen en fietsen kun je tot op het tandvlees gaan. Als het even niet loopt, ga je nog harder en zet je je benen maar in brand. Dat vond ik er mooi aan. Maar daar houdt Henk weer niet van.
Golf is eigenlijk het tegenovergestelde: ontspanning. Soms is dat juist ook frustrerend, omdat het geen zin heeft om je extra in te spannen.
Ik heb nooit aan een balsport gedaan, maar ben wel atletisch gebouwd. Dat is een voordeel. Anders dan Henk heb ik geen specifiek balgevoel. Voor hem is een flopshot net een lobje, alsof hij zijn voet onder de bal zet.
In het begin heb ik die bal ook wel vervloekt hoor. Je bent blij als je ‘m al raakt. Ik verbaasde me er ook over dat je zo’n balletje 180 meter ver kon slaan! Ver slaan, daar krijg ik toch wel een kick van. Als ik ‘m goed raak, haal ik de 170/180 meter ook wel. Maar als ik dan hoor dat Anne van Dam 260 meter ver slaat. Tja, dan heb ik nog wel wat te doen. Ik swing nog te veel met mijn bovenlichaam. Als ik maar weet wat ik fout doe, dan vind ik het niet zo erg om iets fout te doen. Wel wil ik het graag allemaal analyseren. Toch blijven er meestal in een ronde genoeg dingen over die ik niet kan verklaren. Waarom ik bijvoorbeeld met de houten-3 zo vaak over de bal heen maai…
Dit jaar is mijn spel echt verbeterd. Dan ga je de sport ook anders beleven. Denk je ook na bij elke slag. Zo van, als ik ‘m nou probeer daar te spelen, dan…
Het is me overigens snel duidelijk geworden dat er meer is dan ver slaan. Ik verlies het nog te vaak met chippen en putten. Eigenlijk is er altijd wel iets op je spel aan te merken. De bal had ietsje meer naar links gekund, of naar rechts of iets verder. Behalve bij een hole-in-one. Die is perfect. Ik heb me er maar bij neergelegd dat je mindere dagen hebt. Ik ga niet flippen als het niet loopt, maar ik moet altijd wel lachen als ik dat bij anderen zie. Je leert elkaar goed kennen bij golf.
Ik merk ook wel dat voor vrouwen de drempel om te beginnen met golf hoger ligt. Ze voelen zich wat ongemakkelijker op de baan dan mannen wanneer ze het nog niet zo goed kunnen. Dat is jammer. Ik merk dat mensen van mij ook het een en ander verwachten omdat ik een topsportverleden heb. Maar dat weerhoudt me er zeker niet van om lekker de baan in te gaan. En eigenlijk zou iedereen er zo over moeten denken.
Over Marianne Timmer
Marianne Timmer (43) won in 1998 de gouden medaille op de 1000 en de 1500 meter bij de Olympische Winterspelen in het Japanse Nagano. Zes jaar later werd ze – wéér in Nagano - wereldkampioen sprint, als eerste Nederlandse vrouw in de schaatsgeschiedenis. Bij de Winterspelen van 2006 in Turijn voegde Timmer nog een derde gouden medaille toe aan haar verzameling prijzen. Ze won verrassend de 1000 meter, nadat ze een week eerder op de 500 meter vanwege valse starts was gediskwalificeerd. Tijdens het wereldkampioenschap schaatsen sprint 2011 in Heerenveen nam Timmer op 22 januari 2011 officieel afscheid. Daarbij werd ze benoemd tot erelid van de KNSB. Na haar actieve carrière als schaatser was ze een aantal jaren actief als trainer/coach. Sinds enkele jaren is ze onder meer lifestyle-coach en motivational speaker.
Lees ook 'Marianne en de Week van vrouwengolf'
Bekijk ook deze twee video's van Marianne Timmer & golf
Laatste nieuws
