Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
In het land der beginners gingen Maaike en ik de afgelopen tijd veelal onze eigen weg. Waar mijn vaste golfmaatje me de ogen uitstak met een rondje hier en een rondje daar, en zelfs haar clubs liet fitten bij specialist Theo Erben, schitterde ikzelf door afwezigheid op de baan. Tijdens een korte vakantie op Ameland fietste ik met mijn dochters nog wel even over de prachtig gelegen eilandbaan, maar sinds eind mei heb ik amper een golfclub aangeraakt. Een combi van tijdgebrek en Hollands hondenweer.
Ben ik nu terug bij af? Of heeft zich toch iets van voorzichtig opgebouwde kunde in mijn lijf genesteld? Dat vraag ik me af als ik op de eerste zaterdag van juli eindelijk weer eens een ‘golfdate’ heb gepland met Maaike.
De avond ervoor appt ze me echter met onheilspellend nieuws. Het weerbericht toont bliksemschichten, harde wind en code geel. Nu dat weer… De storm beperkt zich tot een glas water, zoals wel vaker, want een dag later is het warempel heerlijk golfweer. Mooi zo, het gaat er dus toch eindelijk weer van komen: negen holes, ditmaal door mij geboekt op De Lage Mors in Delden.
Omdat ik aan de late kant ben, blijft de warming-up beperkt tot wat ballen putten op de oefengreen. “Ik dacht dat we voor een eenvoudige par-3-baan zouden gaan. We staan nu op een van de meest uitdagende banen uit de regio, zo heb ik gelezen”, bijt Maaike me toe als we erheen lopen. “Oeps”, is alles wat ik ertegenin kan brengen wanneer ik het overzicht van de baan bekijk op een bord bij de entree.
Ah, daar komt de marshal aangelopen. Een vriendelijke zestigplusser, die vast even wil checken wat voor vlees hij in de kuip heeft. Stram vlees, in mijn geval. Hij begint een betoog over 'lemige grond', maar maakt ons ook blij: als we willen, mogen we tien minuten eerder afslaan dan onze starttijd (11.09 uur). Fijn, dan kunnen we alvast een voorsprong nemen op de bloeddorstige flights achter ons…
Ik word gewoon keihard uitgelachen door een stel piepjonge voetballers. Dat begint al weer lekker
De eerste hole is een makkie - op het oog dan. 77 meter van de rode en 67 meter van de oranje tee. Vanwege de lullige lengte, ga ik voor rood. Maar ook voor safe: in plaats van óver de vijver, probeer ik de bal er rechts naast te mikken. Dat lukt, maar ik sla ver door in mijn intenties: de bal vliegt rechtstreeks over de bomen het naastgelegen voetbalveld op.
“Niet doen, Roy”, zucht Maaike als ze ziet dat ik aanstalten maak. Ze vreest natuurlijk dat ik weer minutenlang ga zoeken naar een speld in de hooiberg, maar ik stel haar gerust: “Ik zie ‘m al liggen!” Out of bounds of niet - we spelen vandaag toch niet om het echie - ik ga gewoon voor een pitch vanaf de rand van het strafschopgebied.
De druk is hoog, want twee nieuwsgierige tieners die er aan het voetballen zijn, kijken geamuseerd toe. Ik raak de bal te veel bovenop, maar hij schiet al stuiterend tussen de bosjes door richting de rand van de green. Toch valt hoongelach mij ten deel. “Ik word gewoon keihard uitgelachen door een stel piepjonge voetballers. Dat begint al weer lekker”, mompel ik naar Maaike, die de bal wél netjes op de green heeft gelegd bij haar eerste afslag van de dag. De toon is weer gezet.
Maaike wil haar momentum benutten en tovert op hole 2 haar fonkelnieuwe hybride uit de tas. Op maat gemaakt door Theo Erben. “Dit is de allereerste keer dat ik ‘m gebruik”, zegt ze opgewonden. Ik wacht in spanning af, maar Theo heeft zijn werk klaarblijkelijk goed gedaan: Maaike slaat de bal op fabelachtige wijze precies in de bocht van deze par-4-hole.
Met mijn pitching wedge doe ik vervolgens precies hetzelfde (ik kan het dus toch nog!). Onze ballen liggen gebroederlijk naast elkaar in het midden van de fairway. Als dit jeu de boules zou zijn, dan had ik een topprestatie geleverd. Ach, voetbal, jeu de boules en een beetje golf: we combineren gewoon alle sporten vandaag!
We zijn net de Snollebollekes. Links Rechts de baan door!
Wel toepasselijk ook, enkele uren voordat het Nederlands elftal aftrapt voor de kwartfinale op het EK voetbal tegen Turkije. Maaike is al helemaal in de stemming, getuige haar oranje ballen én gevatte opmerking op de volgende hole: "We zijn net de Snollebollekes", zegt ze nadat ik de bal rechts de baan uitsla en zij links. “'Links Rechts' de baan door!”
Maaike geeft me ook een compliment. Ze merkt dat ik met wat meer ontspanning speel - en niet als een neurotisch pietje-precies, zoals tijdens ons gezamenlijke debuut in de baan.
Ik lach en knik instemmend. Die handicapverlaging schuif ik voorlopig maar even op de lange baan. Want als we in dit stadium de scorekaarten al tevoorschijn toveren, dan spring ik van ellende zelf het water in, de zoveelste verloren bal achterna. Nee, van ingesleten talent is helaas nog weinig sprake. Oefenen, oefenen, oefenen dus! En dat doe ik het liefst onbekommerd.
Gelukkig slaan we beiden ook een wereldbal zo nu en dan, en stappen we goedgeluimd de baan af. Omdat we een soort opgevoerde mengeling van Texas scramble en best ball speelden, hebben we de negen holes al in anderhalf uur volbracht. Tijd voor een welverdiende lunch. En wat blijkt bij terugkomst: het hele hotel/clubhuis zit vol met topatleten vanwege de FBK Games in het nabijgelegen Hengelo. Toch nog een vleugje topsport dus, concludeer ik op het moment dat mijn twee Van Dobben-kroketten met (wit) brood worden geserveerd.
