BN'ers in de baan
BN'ers in de baan
De soap rond Joost Luiten en de Olympische Spelen, Donald Trump die Joe Biden uitdaagt voor een ‘epische strijd’ in de baan: het zijn gouden tijden voor een golfende striptekenaar, nietwaar?
“Haha, dat klopt. Ik heb nog geen strip gemaakt over deze merkwaardige kwesties, maar daar ga ik wellicht nog eens goed voor zitten. Golf is sowieso een dankbaar onderwerp voor een striptekenaar. Het haalt het slechtste in de mens naar boven, en toch blijf je keer op keer gaan. Als je goed speelt, wil je die flow vasthouden. En als je slecht speelt, wil je jezelf verbeteren. Al die aspecten, daar kun je wel wat mee.
Toen ik dertig jaar geleden met een clubje vrienden een golftrip maakte in Schotland, keek ik mijn ogen uit. Met wat ik daar allemaal meemaakte, heb ik een hele bundel aan tekeningen gevuld. Ik was pas net begonnen met golf en stond nog als een ‘kurk in de baan’. Moet je net die Schotten hebben, die lopen flink door. Dat leverde heel wat komische situaties op. Ook over het weer: ‘This isn’t rain, we call it wet air’, zei men dan.
Later ben ik voor het Golfjournaal strips gaan maken, en ook in mijn tekeningen voor het Parool duikt de sport zo nu en dan op. Laatst nog tijdens het noodweer, over hagelstenen die zo groot als golfballen uit de lucht kwamen vallen.”
Ik ben een hippe linkse striptekenaar. Golf? Hou op zeg. Zo dacht ik erover
Je zegt het al: golf haalt het slechtste in de mens naar boven, en toch houd je ervan: hoe is die liefde ontstaan?
“Ik was een fervent voetballer en speelde bij Sporting Martinus in Amstelveen. Helaas moest ik daar vroegtijdig mee stoppen vanwege twee versleten knieën. Beide voorste kruisbanden waren kapot. Nu is vrijwel elke sport slecht voor je knieën, maar toch zocht ik naar een alternatief.
Ik moest een keer een tekening maken voor een vriend en als bedankje zou hij me meenemen naar de golfbaan, om het me te leren. In eerste instantie voelde ik daar niks voor: ik ben een hippe linkse striptekenaar. Golf? Hou op zeg. Zo dacht ik erover.
Maar die vriend bleef maar aan m’n kop zeuren, dus het kwam er toch van. Het moment dat ik mijn eerste mooie bal sloeg, op de drivingrange van golfclub AMVJ, was ik meteen verkocht. Ik ben Joep Koperdraad, zo heet die vriend, tot op de dag van vandaag dankbaar. Bij deze, Joep.
Wat ook helpt, is dat ik vorig jaar twee nieuwe knieën heb gekregen. Bovendien had ik enorme O-benen en die zijn ook rechtgezet. Ik strompelde de laatste jaren over de baan, en nu loop ik weer fluitend 18 holes.”
Je liet zes jaar geleden in Golfers Magazine al eens optekenen dat je jouw hele leven afstemde op golf. Hoe zag dat eruit en ben je nog steeds zó fanatiek?
“Ik moest en zou het liefst elke dag minimaal 9 holes lopen en op z’n minst een emmertje ballen leeg slaan op de drivingrange. Daar plande ik dan alles omheen. Zó fanatiek ben ik nu niet meer, maar ik golf toch zeker twee dagen in de week. Op woensdag en zondag 9 holes. En met vrienden maak ik bovendien de nodige golftrips. In september gaan we naar Ahaus in Duitsland en in april naar Zuid-Spanje.
Je kunt gerust stellen dat ik verslaafd ben. Fascinerend hoe dat werkt, want het is natuurlijk een ontzettend frustrerende sport. Je bent je eigen tegenstander, en soms gaat het zó slecht dat ik me weer die absolute beginner van dertig jaar geleden voel. Loop je weer met zo’n chagrijnige kop het clubhuis in... Ik heb me sterk voorgenomen dat ik dát niet meer wil.
Onlangs kocht ik een boek van oud-tafeltennisster Bettine Vriesekoop, Chinese wijsheid in een balletje. Daarin schrijft zij precies wat ik had verwacht. Iets wat ik eruit haal, is dat ik moet genieten van golf, óók als het slecht gaat. Dat is de kunst.”
Stond ik daar, werd ineens het Amerikaanse basketbalteam op de baan afgezet met helikopters
Wat allicht helpt, is dat er altijd nog meer is dan het spel alleen, om van te genieten op de baan. Aan welke mooie momenten denk je vaak terug?
“De mooiste baan die ik ooit gespeeld heb, is denk ik Waterville Golf Links in Ierland. Zo’n vijftien jaar geleden. Stond ik daar, werd ineens het Amerikaanse basketbalteam op de baan afgezet met helikopters. Allemaal kerels van 2.20 meter. Daar kijk je wel even van op!
Ik herinner me ook nog een ronde op Pitlochry in Schotland. Een baan met enorme hoogteverschillen. We stonden op een van de bovenste holes en toen vloog er ineens een straaljager onder ons door. Van bovenaf konden we zo, recht door de cockpit heen kijken op de helm van de piloot. Een waanzinnig beeld.
Sportief gezien was een eagle op een par-4 van golfbaan Bossenstein in België het hoogtepunt. Na een keurige afslag, chipte ik de bal zo de hole in. Koesteren, die momenten.”
