Ware aanwinst
In juni vorig jaar ging ik voor het eerst in m’n leven naar een golfbaan. Geheel in lijn met het cliché was De Man hiervoor aansprakelijk. Die had een proefles voor me geboekt nadat ik gekscherend had geroepen dat ik, nou vooruit, heus wel een keer met hem mee wilde naar de baan. Ik kijk nu weemoedig terug op die eerste les, jaloers op het onbevangen zelfvertrouwen waarmee ik toen naar de golfbal keek. Als je nog niets kunt, is alles mooi. Iedere tik werd gevierd en aan het einde van de les schudde ik stralend de hand van de golfpro, graag tot de volgende keer! Inmiddels weet ik wat er allemaal voor nodig is om een goede balvlucht te krijgen, en hoeveel werk mij dus nog te doen staat. De eerste fase van geploeter werd beloond met baanpermissie, op dit moment bevind ik me in fase twee: op weg naar handicap 54.
Hoe sexy wil je het hebben?
In mijn omgeving werd verbaasd gereageerd op mijn nieuwe liefhebberij. Sommigen keken argwanend naar m’n partner, er was hier toch geen sprake van huwelijkse dwang? Kennelijk is het aannemelijker dat ik thuis word onderdrukt dan dat ik golfen daadwerkelijk leuk vind. Het eerste beeld dat golf bij veel mensen oproept, is nog steeds dat van een elitaire club gepensioneerden die met keurige kraagjes over groene heuvels flaneert. Ondertussen stond vorig jaar bij het Alfred Dunhill Links Championship niemand minder dan popster Justin Timberlake op de baan. Hoe sexy, jong en fris wil je het hebben? Hij presteerde het zelfs om in de eerste ronde te verschijnen in een hippe capuchontrui, een heel elegante weliswaar, maar toch. Zelf had ik een vooroordeel over de intensiteit van golf, het leek mij bepaald geen sport waarbij je omvalt van de fysieke inspanning. Maar toen ik voor het eerst negen holes liep, begon ik halverwege omzichtig naar een paar grijze wolken te wijzen. “Volgens mij gaat het zo regenen hoor, ik denk niet dat we het tot het einde toe redden”, piepte ik naar mijn man. Die antwoordde grijnzend dat ik het ook gewoon kon zeggen, als ik moe was. Dat was uiteraard mijn eer te na, zo zijn we niet getrouwd. Maar met het vorderen van de holes nam m’n aantal woorden per minuut af tot ik uiteindelijk zwijgend in het clubhuis naar een stoel strompelde. Nee, de golfbaan mag er nog zo liefelijk uitzien, het is keihard werken op dat mooie gras.
Gewone sterveling
En dat is precies wat mij zo aanspreekt. Het is een sport die enorm uitdaagt, zowel op fysiek vlak als mentaal. Om goed te leren spelen moet ik werken aan mijn conditie, techniek, souplesse en creativiteit.
Tegen de weldadigheid van urenlang buiten zijn kan niets op
Het grijpt allemaal in elkaar waardoor ik word gedwongen overal aan te denken. Als beginner concentreer ik mij nu op het aanleren van de juiste techniek en het hebben van een positieve instelling. Vooral dat laatste heeft bij tijd en wijle aandacht nodig want het is mij inmiddels genoegzaam gebleken dat ik niet de volgende Garcia ben. (Al moet ik ook weleens de neiging onderdrukken om uit frustratie de green en het materieel te onteren.) Ik weet niet of er überhaupt mensen zijn die na drie lessen al weergaloze ballen kunnen slaan, maar dat soort lieden hoef ik niet te ontmoeten. Ik ben slechts een gewone sterveling die eindeloos moet oefenen in de hoop ooit enigszins acceptabel door de baan te komen.
Frisse blik
Die baan is ondertussen één van de mooiste ingrediënten van de sport. Pas sinds ik ben begonnen met golfen realiseer ik me hoeveel van mijn leven zich altijd binnen vier muren heeft afgespeeld. Als advocaat zat ik ofwel de hele dag op kantoor, dan wel in rechtbanken, gevangenissen of politiebureaus. Die laatste instellingen staan niet bekend om het overvloedig binnenstromende daglicht. Als ik vervolgens na mijn werk ging sporten, was dat ook binnen. Doorgaans in een net te kleine zaal met net te veel zwetende mensen. Hoe anders is dat nu: een prachtige baan vol groen, oude bomen en vijvers met kwetterende watervogels. Tegen de weldadigheid van urenlang buiten zijn kan niets op en als ik de golfbaan verlaat, is dat steevast met een ontspannen, uitgelaten gevoel. Op de wangen een gezonde blos van de buitenlucht, het hoofd weer leeg, de spieren soepel. Ik combineer het golfen daarom tegenwoordig, waar het kan, met mijn werk. Als ik vastloop, blijf ik niet meer urenlang fronsend aan mijn bureau piekeren, maar pak ik de laptop en rij ik naar de golfbaan. Daar ga ik eerst op de drivingrange of oefengreen een uurtje wat slagen oefenen, even mijn aandacht volledig richten op die witte bal. Vervolgens loop ik het clubhuis in en sla ik m’n laptop open. In negen van de tien gevallen kan ik het werk dan oppakken met een frisse blik.
Niet rammen
Dat wonderlijke golfen is dus een ware aanwinst. Overigens is wonderlijk een typerende omschrijving want golfen komt vooral neer op een hoop zaken níet doen. De bal willen wegslaan bijvoorbeeld: niet doen. De aandacht dient te worden gericht op het aannemen van een volstrekt onnatuurlijke houding die vervolgens, zo soepel mogelijk, heen en weer moet worden geswingd. Dat er daarbij halverwege een bal wordt meegenomen, is een geheel toevallige bijkomstigheid waardoor u zich niet moet laten afleiden.
We hebben het hier over een beschaafde sport
Een ander voorbeeld: hard op de bal rammen. Ook niet doen. Hard tegen de bal slaan is, zie het voorgaande punt, niet de bedoeling en van rammen mag überhaupt geen sprake zijn. We hebben het hier over een beschaafde sport. Nee, in plaats van hard moet u denken aan snel: probeer de club zoveel mogelijk snelheid te laten maken, en dat wederom zo soepel mogelijk. In het spel zelf moet u trouwens juist géén snelheid maken want golf vereist een rustige, doordachte en precieze benadering. Neem dus uw tijd. Let wel: ook weer niet té veel tijd want dat leidt tot oponthoud in de baan hetgeen de sfeer niet ten goede zal komen. Een soepele doorstroming wordt erg geapprecieerd. Alles bij elkaar kan golfen als volgt worden samengevat: soepel, versnellend swingen op rustige, weldoordachte en precieze wijze, zonder aan de bal te denken, met vermijding van filevorming bij de tee. Een kind kan de was doen.
Onvoorspelbaar
Als iemand mij een paar jaar geleden had voorspeld dat ik zo in beslag zou worden genomen door golf, had ik diegene waarschijnlijk het nummer van de huisarts gegeven. Laat staan dat ik zou hebben gedacht columniste te worden voor GOLF.NL, kaartjes te krijgen voor het KLM Open en lid te worden van een deftige golfclub. En toch zijn dat allemaal feiten geworden in mijn bestaan, het leven valt inderdaad niet te voorspellen. Tijdens deze avonturen zit er steevast één iemand in mijn hoofd die de aanjager is geweest van dit alles: mijn schoonvader. Hij is inmiddels alweer bijna twee jaar geleden overleden maar als ik op zijn geliefde golfbaan ben en m’n golftas uit zijn locker haal, is hij toch niet zo lang weg als de tijd doet vermoeden. Mijn schoonvader had een hechte groep vrienden met wie hij wekelijks, zo niet dagelijks, op de golfbaan was te vinden en met wie hij ongelooflijk veel lol had. Ik zie ’m nog zitten aan de keukentafel; hikkend van het lachen las hij me een berichtje voor uit hun groepsapp waarin iemand zojuist een slechte grap had gemaakt. Golfen draait om zoveel meer dan de ultieme swing.
Alles vindt z'n weg
En zo sta ik tegenwoordig dus met een golfclub in de hand op de drivingrange te oefenen: mijmerend over wat mijn schoonvader ervan zou hebben gevonden. Verontschuldigend tegenover de watervogel die ik rakelings heb gemist. Vloekend na een slechte slag. Stralend op een goede dag. Peinzend over zaken die op m’n bord liggen. Genietend van de mooie omgeving. Alles komt voorbij. Maar zolang je voldoende grip hebt, goed oplijnt en de juiste houding aanneemt, vindt alles wat in het leven voorbijkomt wel zijn weg. Zelfs als dat toevallig een klein wit balletje is.
Dit artikel is ook verschenen in het magazine GOLF.NL van maart 2020 en geschreven voordat de coronacrisis uitbrak.
Golfstart
Golfstart is hét boekingsplatform voor beginnende golfers waar je lessenpakketten van heel veel verschillende golfclubs en -banen kunt vinden.
Lees meer
