Heb ik golfles of therapie?

Zenuwachtig liep ik naar de golfpro, ik had voor deze les veel meer moeten oefenen. Tot overmaat van ramp was ik ook nog te laat op de golfclub aangekomen waardoor ik niet eens even had kunnen opwarmen op de driving range. ‘En, hoe gaat het ermee?’, vroeg de pro enthousiast. Ik voelde me als een luie puber die haar huiswerk niet had gemaakt. Eerlijkheid duurt het langst, en bovendien: zo’n golfswing laat zich niet bij elkaar liegen, dus ik vertelde maar direct dat ik nauwelijks had geoefend. Zo gaat dat met dingen die je wel graag wíl maar niet per se móét, die denderen altijd als eerste van het prioriteitenlijstje af. De golfpro keek met een begripvolle glimlach en zei: ‘Nou ga maar gewoon rustig staan en sla er eentje weg.’ Ik haalde diep adem, mompelde de mantra grip-houding-oplijnen en sloeg. Oeff, zelfs de vogels in de vijver keken schaamtevol de andere kant op. 

De rest van de les ging het gelukkig beter. Mijn probleem zit ‘m volgens de golfpro in consistentie. Hij tekende met krijt een lange rechthoek op de mat en vroeg me om het krijt eraf te slaan. Toen dat na 10 ballen was gelukt, tekende hij een nieuwe, iets kortere rechthoek. Opnieuw kreeg ik 10 ballen en weer moest ik proberen het clubhoofd enkel op het krijt neer te laten komen. Ik vond het een fijne oefening omdat het mijn aandacht verlegde van de bal naar het krijtvlak, dat gaf een zekere ontspanning. Toen dat na een tijdje goed ging moest ik proberen bij iedere slag iets te versnellen zodat de bal steeds verder weg zou komen. Dat vond ik lastig omdat ik zó bezig ben met de juiste techniek, dat ik niet voluit durf te slaan. Kennelijk heb ik de neiging om heel precies de juiste stapjes te volgen waardoor ik alle vaart uit de swing haal. ‘Kom op, niet meer zo perfectionistisch’, moedigde de pro mij aan, ‘Soms moet je loslaten om meer controle te krijgen’. Was dit nog steeds een golfles of was ik inmiddels in therapie beland?

Therapie